¿Qué din os rumorosos na costa verdescente, ao raio transparente do prácido luar? ¿Qué din as altas copas d'escuro arume arpado c'o seu ben compasado monótono fungar? Do teu verdor cinguido e de benignos astros confin dos verdes castros e valeroso chan, non des a esquecemento da inxuria o rudo encono; desperta do teu sono Fogar de Breogan. Os bos e xenerosos a nosa voz entenden e con arroubo atenden o noso rouco son, mais soo os iñorantes e féridos e duros imbéciles e escuros non nos entenden, non. Os tempos son chegados dos bardos das edades que as vosas vaguedades cumprido fin terán; pois donde quer xigante a nosa voz pregoa a redezón da boa Nazón de Breogán.